Quando eu era ela
morava num bosque em flor,
e ouvia a natureza – seresteira apaixonada –
a cantar lindos poemas de amor.
Quando eu era ela
cavalgava ao luar - noite alta, madrugada -
em seus braços, vida minha,
eu ia me agasalhar.
Ai! Triste é viver assim:
em meio a tantas lembranças,
- coração sem esperanças -
com saudade de mim.
Kaj la lirika mio nostalgie kantas...
ResponderExcluirDirce, coloca a melodia e canta... lembra as serestas cheias de romantismo cantadas outrora.
ResponderExcluirLa Poeto plendas melankolie, dum sin preparas por renaskigho, ankorau pli vigla kaj bela.
ResponderExcluirEge kara Dirce, mi plene konsentas kun Tania. Mi faras miajn, ŝiajn vortojn. Kreu melodion kaj kantu . . .
ResponderExcluirLirika mio sopire kantas -antaŭĉambro de vekiĝo. 😃
ResponderExcluirLirika mio sopire kantas -antaŭĉambro de vekiĝo. 😃
ResponderExcluirDirce, que linda,tão doce...
ResponderExcluirParabéns seu blog é um convite a viagens encantadas.